Amazing trips

Op Boxing day – 26 december- was het uitvaart in Dalton road, mijn hostfamily vertrok richting Europa voor vijf weken. Hebben ze hier zon, zee en strand en kiezen ze er toch nog voor om te bevriezen in Oostenrijk. Een gek volkje die Australiërs, had ik dat al gezegd?  Ik had gekozen om mijn vrijheid te vieren met een camping trip.  Alina, Jessica, Thomas en ik trokken naar The Royal National Park, met de trein een uurtje van Sydney. In België was ik niet echt het outdoors type, maar hier heb ik mezelf een tent, slaapzak, slaapmatje en rugzak aangeschaft om van de natuur te genieten. The Coast track bracht ons langs 30km lange kustlijn. Ik kan moeilijk in woorden omschrijven hoe indrukwekkend het was. De eerste dag was het 10km wandelen van Otford tot aan North Era waar we onze tent mochten opzetten tegen een kleine vergoeding (slechts 5 dollar per persoon). De campingsite was op 50 meter van de oceaan, hoe cool is dat? Buiten ons waren er slechts drie andere tenten op de kampeerplaats. En North Era is groot dus al de tenten waren ver van elkaar verspreid. Het leek alsof we voor even alleen op de wereld waren, een heel onwerkelijk gevoel! Toen ik in mijn tentje lag kon ik alleen maar de golven van de zee en de krekels horen. Dat is beter dan eender welk “relaxatie cd’ke” dat ze te koop aanbieden.

We waren er helemaal klaar voor!

Otford lookout

...Door het oerwoud.; In het oerwoud ben je nooit alleen!

Op dag twee moest het zwaarste nog komen: 19km stappen over bergrotsen en langs gigantische kliffen. Maar ondanks mijn pijne voetjes (misschien dat ik de volgende keer mijn all stars toch maar moet inwisselen tegen wat stevigere schoenen?), waren de uitzichten zodanig indrukwekkend dat het me eigenlijk helemaal niets kon schelen. Ik kan nu zeggen dat ik op de rand van Australië heb gezeten. Dag 2 was voor mij zeker de topdag!

Start of the day: sunrise time!

Klaar voor de tweede dag

 

 

wedding cake rocks (officiele naam!)

Om de drukke weken te vergeten, had ik mezelf vlak voor de zomervakantie op een driedaagse naar Byron bay getrakteerd. Het is een surfdorpje met een hippietwist. Als je van surfen, ecologisch eten, meditatie en alternatieve dingen houdt, dan is het the place to be! Ik vertrok op zondagochtend heel vroeg (om 4:45 ging mijn alarm), nog met stijve beentjes van onze wandeltweedaagse. Mijn vlucht had ik al geboekt toen ik tot het besef kwam dat al de hostels/motels/appartementen volzet waren. Paniek! Want waar zou ik verblijven? Ik zag mezelf al in een slaapzak op het strand liggen (was misschien ook nog wel plezant geweest!) Op het laatste nippertje vond ik echter nog een goed alternatief: Airbnb was mijn redding. Ik vond een gezellige eenpersoonskamer op tien minuutjes van Byron bay centrum (als ge één lange straat al een centrum kunt noemen :p) Ideaal! De goedkoopste oplossing zal het niet geweest zijn, maar een leuke ervaring was het alleszins. Airbnb geeft de mogelijkheid om bij mensen thuis een kamer te huren. Zo kwam ik terecht bij Deborah, een Australische sociaal werkster. Dat leverde heel wat interessante gesprekken op. :) Bij aankomst kreeg ik onmiddellijk een upgrade naar een betere kamer dan waarvoor ik had betaald. Ik had niet alleen een eigen badkamer, maar ook een balkon met uitzicht op het regenwoud. Want Deborah’s tuin is het begin van een regenwoud. Ik was helemaal onder de indruk.

Alternatief Byron

 
 Alsof je in een hutje in het midden van een regenwoud slaapt

Bij aankomst was het aan het gieten! En dat is het een hele dag blijven doen. Ik had afgesproken met twee meisjes die ik op surfcamp had leren kennen en we hebben niet veel meer gedaan dan van koffiebar naar koffiebar geslenterd in onze regenjas (en toch nog kletsnat worden). Toen het tegen 19u eindelijk droog werd, zijn we een kijkje gaan nemen op de main beach. En ook al was het weer maar triestig, het landschap mocht er zijn! Ook maandag begon als een regenachtige dag. Maar voor Elizabeth en Kaitlyn was het hun laatste dag en we wilden heel graag de iconische vuurtoren van naderbij bekijken. Dus opnieuw in onze regenjas en opnieuw toch nog kletsnat worden, wij naar boven gewandeld in het Cape Byron Marine Park. Daar waar je ook het meest oostelijke punt van heel Australië kan vinden.

Dag 2 de vuurtoren van dichtbij

In de namiddag was de zon eindelijk daar en dat kwam goed uit want ik ging zeekayakken. Ja, ikke, dé persoon die kayakken haat als de pest! Met Go Sea Kayak kan je een guided tour op de oceaan doen op zoek naar dolfijnen. Geen dolfijnen te bespeuren (typisch!)  maar wel verschillende zeeschildpadden, die rond en zelfs onder mijn kayak aan het zwemmen waren. Ik denk dat ik zelfs eentje met mijn peddel heb geraakt (oeps). Door het slechte weer van de afgelopen dagen was de oceaan trouwens heel erg wild, zelfs de crewleden spraken over een “moeilijke tocht”. Had ik mijn moment weer goed uitgekozen! Ik denk niet dat kayakken mijn hobby zal worden, maar het was zeker de moeite waard. En laten we hopen dat ik die dolfijnen op een ander moment wel eens kan bewonderen…

Rechtstreeks vanaan het strand werd ik opgehaald door Tom, de oprichter van Byron Bay Adventure Tours, voor mijn volgende activiteit: camperen aan Mount Warning. En dat was nog niet alles: ook Mount Warning beklimmen, in het donker. Om 2u ’s nachts werden we gewekt, kregen we ontbijt en om 3u begon onze toch naar boven, een 4,5km lange zigzagweg naar de top van de berg. Onze zaklampen waren niet van de beste soort, dus het leek alsof we echt in het donker aan het stappen waren. Onderweg hebben we een slang gezien. Blijkt het blijkbaar toch geen fabeltje te zijn dat er hier giftige slangen zitten, mijn eerste ontmoeting in wildlife! Doordat ik amper iets kon zien, was mijn gehoor extra scherp: ik kon de kikkers horen kwaken, bladeren horen ritselen, de voetstappen van mijn medewandelaars leken tienmaal luider dan anders, zelfs ademhalen was vervelend luid, haha. We arriveerden op de top rond 5:30, het perfecte moment om op 5:48 de zonsopgang te zien. En wauw, wondermooi! Het was de wandeling helemaal waard! Toen we wilden beginnen aan onze afdalingen hoorde ik plots een violist en gitarist het liedje uit Belle en Het Beest spelen. Bleek dat iemand zijn vriendin ten huwelijk had gevraagd, op de top van een berg in the middle of nowhere. En het was niet genoeg om zelf de hele tocht te maken, nee op een of andere manier heeft hij ook twee gekke muzikanten gevonden die het wilde doen om eventjes een liedje te komen spelen. (Mijn verwachtingen van mannen liggen nu alleen nog maar hoger, ai ai). Het was het perfecte moment. De bedoeling was dat de afdaling gemakkelijker zou zijn, maar voor mij geldt dat blijkbaar toch niet, ergens halverwege ben ik beginnen schuiven en tegen de grond gegaan. Ik hoorde mijn gezelschap naar adem happen, dus het zal waarschijnlijk geen prettig zicht geweest zijn. Ik ben er nog “goed” vanaf gekomen: enkel een paar schoon blauw plekken en builen. Daar word ik weeral sterker van, haha ;-) Onze tocht was ten einde rond half 8 (wanneer voor een normale mens de dag pas begint). Terug in de bewoonde wereld heb ik me aan het strand gelegd en heb ik me niet meer bewogen totdat mijn shuttle bus me naar de luchthaven bracht.

Marshmallows!

  

 

Beetje stijl?

 

Maar hier was het voor te doen!!!

Normaal zou ik na zo’n vijf dagen zeggen “genoeg natuur voor een jaar” maar het gekke is dat ik er geen genoeg van kan krijgen. Echt, Australië maakt van mij een avontuurlijk type. Wie had dat gedacht?! Mijn lang verlengd weekend was ongelofelijk, allebei de trips staan in mijn top 5!

Morgen is het oudjaar dus laat ik afsluiten met elk van jullie een gelukkig nieuwjaar te wensen. Mag 2015 jullie een beetje dichter bij jullie dromen brengen. Zoals 2014 mij bij mijn droom heeft gebracht en zoals hopelijk 2015 dat ook gaat doen.
Goed vieren, niks doen wat ik niet zou doen en jullie horen meer van mij volgend jaar! ;-)