Thanks for the memories

“I am not the same, having seen the moon shine on the other side of the world”

Het is bijna afgelopen. Morgen vlieg ik naar Sydney voor mijn laatste dagen down under. Het sprookje kan niet blijven duren. Het gevoel van nu brengt me terug naar het gevoel van augustus 2014: nog niet klaar zijn om afscheid te nemen, nog krampachtig vasthouden aan de laatste uren, minuten, seconden met de mensen die je graag ziet. De knuffels van de meisjes zijn steviger, hun woorden zelfs nog liever dan anders alsof ze me op mijn laatste week en dagen nog zoveel mogelijk van de O'hara charme willen meegeven. Deze keer moet ik geen afscheid nemen van mijn ouders of zus, deze keer moet ik afscheid nemen van een nieuw soort familie en vrienden die op korte tijd veel voor me zijn gaan betekenen. Ik ga mijn leventje in Brisbane missen, de mensen, het klimaat, de natuur, de taal, de gastvrijheid en de vriendelijkheid. Traantjes zijn al gevloeid. Wetende dat het nu echt op zijn einde loopt. Ze gaan me met z'n allen uitzwaaien aan het vliegveld morgenvroeg. Ik ben er zeker van dat er nog meer traantjes zullen vloeien... 

Afgelopen jaar heb ik zoveel geleerd, zoveel gedaan, zoveel gezien, … Ik ben nog altijd mezelf, maar ik voel me toch een beetje anders. Ik herinner me de aanloop naar mijn vertrek nog alsof het gisteren was. Ik was enthousiast en bang tegelijk, ik voelde me helemaal niet dapper. Maar na een jaar kan ik jullie vertellen dat ik eigenlijk wel heel erg trots ben op mezelf. Ik heb een vreemd land tot mijn thuis gemaakt. Ik heb vrienden gemaakt voor het leven. Ik ben ouder geworden, misschien zelf een beetje wijzer (ik laat het volledig over aan jullie om hierover te oordelen). Ik kijk er naar uit om terug te komen, maar tegelijk ben ik eigenlijk ook nog niet klaar om te vertrekken. Ik ben bang om dit alles op te geven. Ik heb me hier zo vrij gevoeld. Als ik me ook maar half zo vrij zou kunnen voelen in België, dan kan ik me een gelukkig mens noemen. Mijn hart voelt oprecht zwaar bij het schrijven van dit blog. Een jaar is lang maar in dit geval toch nog veel te kort. Ik ben oprecht dankbaar voor elk moment.

Augustus is een drukke 'werk'maand geweest met verschillende physie interclubs en zieke kinderen. Maar dat is goed, want daardoor had ik weinig tijd om aan het nakende einde te denken. Er was gelukkig ook nog voldoende tijd voor leuke dingen: laatste weekendtrip, Seaworld en movieworld met de familie, laatste keer Brisbane, laatste keer southbank, laatste keer Redcliffe, ... (Te veel laatste keren... )

Tijdens mijn laatste reisje naar Moreton Island voelde ik me 100% gelukkig maar ook heel weemoedig. Gelukkig omdat ik een jaar heb kunnen wonen in een betoverend land als Australië. Maar ook intens verdrietig omdat ik nog maar twee weken over had van mijn 52. 

Dit is mijn laatste blogverhaal vanuit mijn tweede thuis.  Bedankt aan iedereen die me tijdens het afgelopen jaar heeft gevolgd. Elk berichtje bracht me weer even dicht bij jullie en gaf me het gevoel dat ik toch niet helemaal vergeten werd. Ik ga nog een paar dagen genieten hier. En dan zie ik jullie allemaal aan de andere kant. Ik ben dat kleine meisje met de bruine haren… ;)

“We must take adventures in order to know where we truly belong”. Omwille van dit avontuur weet ik nu dat ik thuis hoor in België. Maar omwille van Australië, weet ik dat België waarschijnlijk nooit meer helemaal genoeg zal zijn. “Once the travel bug bites there is no known antidote, and I know I shall be happily infected until the end of my life”.  

Sailing away

Ik ben op vakantie geweest. "Een mini-vakantie tijdens mijn grote vakantie" hebben Judith en ik het gedoopt. En wat voor een vakantie! Vanaf het moment ik in Airlie beach aankwam, leek het alsof ik in paradijs (ja het zoveelste hier in Australië) was aanbeland: shortjesweer, palmbomen. Ik was nog steeds in Australië, maar ik had het gevoel of ik net van België naar Spanje was gevlogen. Heeeeerlijk ontspannen! Ons reisdoel was whitsunday island met een tweedaagse zeiltocht. Maar we hebben ook vrijdag geprofiteerd van het vakantiegevoel: winkelen, lekker eten, strandwandelingen, zonnen, dansen tijdens het reef festival en vuurwerk. Alles erop en eraan! Ik heb gesnorkeld, walvissen en zeeschildpadden gespot, tussen de vissen gezwommen (ik kon ze zelfs aanraken!!), mijn eerste nacht op een boot overleefd, ik ben verliefd geworden op zeilen en nog meer op Australië. En wat heb ik weer geleerd van dit land? Wel, als ik terug ben in België kan ik heel makkelijk een verlengd weekendje weg naar zonnige/betere oorden. En ook dat douchen op een boot heel moeilijk is, je haar een heel eigen leven gaat leiden en evenwicht houden op een zeilboot soms bijna onmogelijk is (met dank aan de relingen en alle andere objecten/mensen die me recht hielden).
Het was prachtig, het was mooi, het was onbeschrijfelijk. Dus oordelen jullie vooral zelf! De foto's zijn allemaal echt en zoals altijd zonder filter.

Ready for take-off

Zelfs ons hostel was een paradijs! Zeg nu zelf?! Niet op de foto: zwembad, hangmatten... 

Siska, onze beauty, vroeger nog een competitiebeest die meerdere zeilwedstrijden heeft gewonnen (met andere woorden: super snel!)

Een keukentje ziet er zo uit

En een bed zo, ik weet niet of de foto het juist overbrengt, maar ik sliep vanonder en had ongeveer 50cm ruimte boven mijn hoofd. Dat was goed voor ongeveer 20 keer mijn hoofd stoten en tweemaal zoveel keer schelden.
Ik had heel erg veel bang om in een boot te slapen (zeeziekte enzo) maar uiteindelijk was dat helemaal niet nodig. Het was alsof ik in een wieg lag of anders echt veel te veel gedronken had.

De whitsunday eilandengroep telt maar liefst 73 eilanden!! Dus vanuit de boot was er genoeg te zien. Wist-je-datje de eilanden ontdekt werden door James Cook op pinksteren? Vandaar de naam, want whitsunday is pinksteren in het engels (het moet niet altijd moeilijk zijn, die meneer Cook had ocharme al een heleboel dingen namen te geven). Er werd toen wel geen rekening gehouden met het tijdsverschil, dus in Australië was het eigenlijk al maandag. In een ideale wereld had deze eilandengroep dus whitmondays geweest

Whithaven beach, veruit het mooiste strand dat ik hier heb gezien

Op maandagochtend waren we iets minder enthousiast om ons vliegtuig te halen

Bye bye zwaai zwaai Airlie

Nog een maand jongens en meisjes. Hopelijk is België bijna klaar om me terug te zien?!
Ik moet toegeven dat ik nu even op een punt ben beland dat ik de tijd wil stopzetten. Kunnen de komende vier weken alsjeblieft zo traag mogelijk vooruit gaan? (Niks persoonlijk natuurlijk). Grace en Caitlin vragen tegenwoordig regelmatig "Will you still be here for it?" (als het over hun school fair, physie interclubs, verjaardagen, ... gaat) en ik moet meer en meer nee antwoorden... Ik heb Caitlin ook tien keer moeten uitleggen dat ik gewoon op vakantie vertrok en nog niet naar België vloog.
In plaats van maanden en weken, kan ik nu beginnen tellen in dagen (nog 30). Ik kan niet ontkennen dat me dat niet een beetje triest maakt. Ook al kan ik wel een echte mama knuffel gebruiken en zou ik een papa mopje graag nog eens live horen en mijn zusje nog eens een beetje willen treiteren en al die lieve mensen terugzien die me na een jaar nog niet vergeten zijn (jullie zijn top!).