“I am not the same, having seen the moon shine
on the other side of the world”
Het is bijna afgelopen. Morgen vlieg ik naar Sydney voor mijn laatste dagen down under. Het sprookje kan niet blijven duren. Het gevoel van nu brengt me terug naar het gevoel van augustus 2014: nog niet klaar zijn om afscheid te nemen, nog krampachtig vasthouden aan de laatste uren, minuten, seconden met de mensen die je graag ziet. De knuffels van de meisjes zijn steviger, hun woorden zelfs nog liever dan anders alsof ze me op mijn laatste week en dagen nog zoveel mogelijk van de O'hara charme willen meegeven. Deze keer moet ik geen afscheid nemen van mijn ouders of zus, deze keer moet ik afscheid nemen van een nieuw soort familie en vrienden die op korte tijd veel voor me zijn gaan betekenen. Ik ga mijn leventje in Brisbane missen, de mensen, het klimaat, de natuur, de taal, de gastvrijheid en de vriendelijkheid. Traantjes zijn al gevloeid. Wetende dat het nu echt op zijn einde loopt. Ze gaan me met z'n allen uitzwaaien aan het vliegveld morgenvroeg. Ik ben er zeker van dat er nog meer traantjes zullen vloeien...
Afgelopen jaar heb ik zoveel geleerd, zoveel gedaan, zoveel gezien, … Ik ben nog altijd mezelf, maar ik voel me toch een beetje anders. Ik herinner me de aanloop naar mijn vertrek nog alsof het gisteren was. Ik was enthousiast en bang tegelijk, ik voelde me helemaal niet dapper. Maar na een jaar kan ik jullie vertellen dat ik eigenlijk wel heel erg trots ben op mezelf. Ik heb een vreemd land tot mijn thuis gemaakt. Ik heb vrienden gemaakt voor het leven. Ik ben ouder geworden, misschien zelf een beetje wijzer (ik laat het volledig over aan jullie om hierover te oordelen). Ik kijk er naar uit om terug te komen, maar tegelijk ben ik eigenlijk ook nog niet klaar om te vertrekken. Ik ben bang om dit alles op te geven. Ik heb me hier zo vrij gevoeld. Als ik me ook maar half zo vrij zou kunnen voelen in België, dan kan ik me een gelukkig mens noemen. Mijn hart voelt oprecht zwaar bij het schrijven van dit blog. Een jaar is lang maar in dit geval toch nog veel te kort. Ik ben oprecht dankbaar voor elk moment.
Augustus is een drukke 'werk'maand geweest met verschillende physie interclubs en zieke kinderen. Maar dat is goed, want daardoor had ik weinig tijd om aan het nakende einde te denken. Er was gelukkig ook nog voldoende tijd voor leuke dingen: laatste weekendtrip, Seaworld en movieworld met de familie, laatste keer Brisbane, laatste keer southbank, laatste keer Redcliffe, ... (Te veel laatste keren... )
“We must take adventures in order to know where
we truly belong”. Omwille van dit avontuur weet ik nu dat ik thuis
hoor in België. Maar omwille van Australië, weet ik dat België waarschijnlijk
nooit meer helemaal genoeg zal zijn. “Once the travel bug bites there is
no known antidote, and I know I shall be happily infected until the end of my
life”.