Sunshine coast

De winter is hier net begonnen. Dat betekent nog altijd begin de twintig graden doorheen de dag. Maar hou je vast: IK BEGIN HET KOUD TE KRIJGEN! Ze kennen namelijk geen centrale verwarming in Australië. De huizen zijn gebouwd als zomerhuizen. Dus als ik buiten in het zonnetje zit draag ik nog altijd topjes, maar binnen heb ik lange broeken en truien nodig (af en toe hou ik de lange broek ook voor buiten aan, ik beken)! En ook ’s nachts begint het af te koelen, tot 6 graden laatst. Met alle gevolgen van dien: Brissies die gek worden want handschoenen, muts, sjaal? Vertellen jullie mij, wie is er de crazy one?!

Mijn afgelopen weekends waren goed gevuld. Met een weekendje weg naar de Sunshine coast als hoogtepunt. Op 8 juni is het hier nationale feestdag, het is namelijk de queen's birthday. De Australiërs kan het weinig schelen, maar dit jaar bracht deze verjaardag ons dus wel een verlengd weekend cadeau, joepie! Met Australia Zoo, zonsondergangen, feestjes, een totaal van 26 km aan wandelingen in Noosa (verspreid over twee dagen) en een super gezelschap. Wat wilt een mens nog meer?! 

 

En ook nog dit:

Kangoeroe en Koala's knuffelen in Lone Pine

Beachdays at Redcliffe

Illumi run

Springbrook national park

Hinze Dam

Griekse en Italiaans festivals met veel Grieks en Italiaans dansen

So still pretty busy, still pretty good. 

I still love my girls:

Mijn kookkunsten uitproberen

And I still love my city:

view from mount cootha

Ik heb nog maar drie maanden hier. Gek gevoel. In het begin was ik aan het optellen: 1 maand hier,  2 maanden hier, 6 maanden hier (waar is de tijd?! Twee keer met je ogen knipperen en het is voorbij) en nu tel ik af. Het is een beetje dubbel. Want het is niet dat ik weg wil, absoluut nog niet. Ik heb nog dagelijks de slappe lach met die twee meisjes van mij en het land heeft nog te veel in de aanbieding :) Maar ik begin zo stilletjes aan wel meer en meer naar thuis te verlangen. Naar de gezellige babbeltjes en eindeloze discussies over de actualiteit tijdens etenstijd, naar een hele dag gewoon in pyjama rondlopen (wat ik hier niet doe omdat het maar een verloren dag zou zijn), naar een week niet in functie van kinderen, naar een avondje uit met de vriendinnen (en betaalbare cocktails please), … Ik verlang naar gewoon thuis zijn want hoe goed ik me hier ook thuis voel het is en blijft toch ook een beetje alsof ik op vakantie ben en na 9 maanden een vakantiegevoel verlang ik meer dan ooit naar een thuisgevoel. Ik kan niet wachten om mijn valies met zomerkleren in de was te gooien en eindelijk al mijn andere kledij te herontdekken (zolang hetzelfde dragen begint me een beetje te vervelen). Hoe leuk mijn leven er hier ook mag uitzien, het blijft toch een beetje gek  om in een ander gezin te leven, als in een experiment waarin je als vreemdeling kan meekijken in iemands privéleven, non-stop, waarbij je meer informatie krijgt dan je soms zou willen. Hier zijn heeft me bewuster gemaakt van mezelf. Alsof ik in een ander universum ben beland en vanop een wolkje naar mijn oude leven kan kijken. Ik ben zo dankbaar voor alles wat ik heb. En ik ben ook dankbaar dat ik nog drie maanden heb in dit prachtig land. 

Tot de volgende!