Thanks for the memories

“I am not the same, having seen the moon shine on the other side of the world”

Het is bijna afgelopen. Morgen vlieg ik naar Sydney voor mijn laatste dagen down under. Het sprookje kan niet blijven duren. Het gevoel van nu brengt me terug naar het gevoel van augustus 2014: nog niet klaar zijn om afscheid te nemen, nog krampachtig vasthouden aan de laatste uren, minuten, seconden met de mensen die je graag ziet. De knuffels van de meisjes zijn steviger, hun woorden zelfs nog liever dan anders alsof ze me op mijn laatste week en dagen nog zoveel mogelijk van de O'hara charme willen meegeven. Deze keer moet ik geen afscheid nemen van mijn ouders of zus, deze keer moet ik afscheid nemen van een nieuw soort familie en vrienden die op korte tijd veel voor me zijn gaan betekenen. Ik ga mijn leventje in Brisbane missen, de mensen, het klimaat, de natuur, de taal, de gastvrijheid en de vriendelijkheid. Traantjes zijn al gevloeid. Wetende dat het nu echt op zijn einde loopt. Ze gaan me met z'n allen uitzwaaien aan het vliegveld morgenvroeg. Ik ben er zeker van dat er nog meer traantjes zullen vloeien... 

Afgelopen jaar heb ik zoveel geleerd, zoveel gedaan, zoveel gezien, … Ik ben nog altijd mezelf, maar ik voel me toch een beetje anders. Ik herinner me de aanloop naar mijn vertrek nog alsof het gisteren was. Ik was enthousiast en bang tegelijk, ik voelde me helemaal niet dapper. Maar na een jaar kan ik jullie vertellen dat ik eigenlijk wel heel erg trots ben op mezelf. Ik heb een vreemd land tot mijn thuis gemaakt. Ik heb vrienden gemaakt voor het leven. Ik ben ouder geworden, misschien zelf een beetje wijzer (ik laat het volledig over aan jullie om hierover te oordelen). Ik kijk er naar uit om terug te komen, maar tegelijk ben ik eigenlijk ook nog niet klaar om te vertrekken. Ik ben bang om dit alles op te geven. Ik heb me hier zo vrij gevoeld. Als ik me ook maar half zo vrij zou kunnen voelen in België, dan kan ik me een gelukkig mens noemen. Mijn hart voelt oprecht zwaar bij het schrijven van dit blog. Een jaar is lang maar in dit geval toch nog veel te kort. Ik ben oprecht dankbaar voor elk moment.

Augustus is een drukke 'werk'maand geweest met verschillende physie interclubs en zieke kinderen. Maar dat is goed, want daardoor had ik weinig tijd om aan het nakende einde te denken. Er was gelukkig ook nog voldoende tijd voor leuke dingen: laatste weekendtrip, Seaworld en movieworld met de familie, laatste keer Brisbane, laatste keer southbank, laatste keer Redcliffe, ... (Te veel laatste keren... )

Tijdens mijn laatste reisje naar Moreton Island voelde ik me 100% gelukkig maar ook heel weemoedig. Gelukkig omdat ik een jaar heb kunnen wonen in een betoverend land als Australië. Maar ook intens verdrietig omdat ik nog maar twee weken over had van mijn 52. 

Dit is mijn laatste blogverhaal vanuit mijn tweede thuis.  Bedankt aan iedereen die me tijdens het afgelopen jaar heeft gevolgd. Elk berichtje bracht me weer even dicht bij jullie en gaf me het gevoel dat ik toch niet helemaal vergeten werd. Ik ga nog een paar dagen genieten hier. En dan zie ik jullie allemaal aan de andere kant. Ik ben dat kleine meisje met de bruine haren… ;)

“We must take adventures in order to know where we truly belong”. Omwille van dit avontuur weet ik nu dat ik thuis hoor in België. Maar omwille van Australië, weet ik dat België waarschijnlijk nooit meer helemaal genoeg zal zijn. “Once the travel bug bites there is no known antidote, and I know I shall be happily infected until the end of my life”.